تک فرزندی

الآن با پسرم دعوا کردیم با پسری که خیلی با هم رفقیم، با هم گردش می ریم و....از پارک که با دوستاش اومد گفت همه دوستام خواهر و بادر دارند اما من ندارم تو ی بچه نمیاری، گفتم دیدی که چند ماه پیش این طور شد

آدم بعضی وقت ها نمی دونه چطور بچه ها را توجیه کنه بخصوص پسر بچه ها را، خیلی از مسایل را نمیشه به اونها گفت تا زمانیکه خودشون بفهمند مثل عادت م ا ه ی انه، پسرم تو کمد دیواری پوشک دیده میگه هنوزم مای بیبی میذاری مامان، دیگه گنده شدی 

نمی دونستم جوابش را چی بدم!!!

البته از اونجایی که پسر من تو خیلی از مسایل دخالت می کنه، 

یا همین بارداری خ ا رج از رحم که داشتم می گفت تو از بس تکون نخوردی بچه تو لوله گیر کرد :)

خلاصه توجیه همچین بچه ای که از قضا خیلی هم بچه دوست داری خیلی سخته، آخر سرم بهش گغتم خوبه من هی بهت بگم چرا مثل دوستات تو نمونه دولتی قبول نشدی، عرضه نداشتی 

اعصابت خرد نمیشه گفت چه ربطی داره گفتم تازه تو می تونستی تلاش بیشتری کنی ولی بچه از دست من خارجه 

یکم حرف من بهش برخورد وگفت مگه من حرفی بدی می زنم من حق ندارم خواهر و برادر داشته باشم 

.

.

.گفتم صبر کن 

خدایا شاید من بتونم با منطق خودم خودم را دعوت به صبر کنم ولی جواب بچه را چی بدم می دونم تقصیر خودم شد که به خاطر درس خوندن بچه آوردن را به تاخیر انداختم 

ولی اون بنده خداهایی که بدون هیچ دلیلی یا حتی با دلیل از داشتن بچه محرومند چی 

یعنی یدونه حق اون ها نیست، یا من حق ندارم یدونه دیگه داشته باشم!!! 

فعلا که دکتر گفته تا ۵ ماه گفته به خودت فرصت بده اگه باردار نشدی باز بیا حالا نمی دونم با وضعیت جدیدی که پیدا کردم چقد زمان می بره واین کم طاقتی خدا کند که مرا نکشد 

وامیدوارم خدا این بار به خاطر فرزندم ی نگاهی بکند وگرنه احساس می کنم تمام تلاش های برای درس خواندن و دانشگاه دولتی رفتن هیچ ارزشی نداشت، وقتی خواست قلبی خودم و فرزندم داشتن ی بچه دیگرست 

شاید خیلی ها به همان یکی قانع باشند یا اصلا بگویند زیادیست 

ولی من که اصلا نمی توانم اینچنین فکر کنم 

خدایا مرا پیش فرزندم شرمنده نکن